અહીંયા તો છેલ્લાં ઘણા સમયથી આવવાનું બંધ છે. બ્લોગ બસ એક ભુતકાળ બનતો જાય છે ! એવું નથી કે લખી શકતો નથી કે લખવાની ઈચ્છા નથી, બસ 2 ટંકની રોટલી ના જોડતોડએ આ શોખને મારી કાઢ્યો છે.
હશે ભાઈ, જવા દો હમણાં એ વાત. એ વાત કરવા નથી આવ્યો આજે.
આજ થી 12 વર્ષ પહેલાં આજનાં દિવસે હું અને ટીઆ લગ્નગ્રંથિથી જોડાયા હતા. આટઆટલા વર્ષો થયા છતાં આજે પણ એ દિવસ મને બરાબર યાદ છે.
સહુ થી મજેદાર યાદ છે – “નાગિન ડાન્સ”.
લગ્ન પછી એક દિવસ આવે જયારે બધા બેસીને લગ્નની સીડી જોવે. અમે પણ બેઠા સીડી જોવા અને એમાં વરઘોડા સાથે નાચતાં જતા લોકોમાં એક ભાઈ બહુજ તાનમાં આવીને નાગિન ડાન્સ કરવા લાગ્યા હતા. આજ દિન સુધી મને અને ટીઆ ને ખબર નથી કે એ “બેગાની શાદી મેં અબ્દુલ્લા દીવાના”કોણ હતો અને કોની પાર્ટીનો હતો 🙂
આ 12 વર્ષની વાત કરીયે તો હું હંમેશ ની જેમ જ એમ કહીશ કે લગ્ન કરીને દુઃખી નથી. ઘણાં સુખ-દુઃખ, સારા-માઠાં પ્રસંગો આવ્યાં છે જીવનમાં પણ જીવન ચાલ્યે રાખે છે.
સારી – ખરાબ પરિસ્થિતિમાં મારી પડખે રહીને હંમેશાં સાથ આપ્યો છે. જેમ હું હંમેશાં કહું છું એમ ટીઆ એ મારુ પાવર હાઉસ છે.
આ સાથે મને ગમતા કેટલાંક ફોટોસ
એક ખુબ સુંદર મને ગમતું ગીત અરીજીત ના અવાજ માં
